Ένα καράβι

του Αντώνη Πυροβολάκη
(3o Βραβείο Α' Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού
"Καισάριος Δαπόντες")

Ένα καράβι περιμένει να σαλπάρει για το έρεβος.
Τι να 'ναι άραγε η ζωή;
Ένα κάλπικο διαμάντι που αιχμαλωτίζει ηλιαχτίδες.
Η συνωμοσία μιας ανάσας κι ενός κεραυνού.
Νύχτα που διασπείρει άστρα ψεύδη.
Καταλαβαίνεις μικρέ μου πρίγκιπα, καταλαβαίνεις;

Τα όνειρα διόδια στον αυτοκινητόδρομο της λήθης.
Ένα φευγαλέο σκηνικό από χρώμα και αλατισμένα ματοτσίνορα.
Ένα τραγούδι κωφαλάλων είναι η μεγάλη λύπη.
Υπήρξαμε άραγε ποτέ εδώ ή ήμασταν παραίσθηση του χάους;
Μονάχα οι αγέννητοι μπορούν να ψιθυρίζουν ένα όχι.
Μονάχα οι νεκροί μπορούν να αρνηθούν το ναι.
Καθένας παίρνει το λαχνό του στη λαχειοφόρο αγορά του πόνου.
Κι εμείς σκιές, φοβέρες του φωτός, που ανατινάζονται τα μεσημέρια στην ανυπαρξία.
Καταλαβαίνεις τι μοιρολογεί το ανοιξιάτικο αγέρι στις γαζίες;

Μία μεγάλη αγάπη που τελειώνει είναι η ζωή.
Για αυτό τα δειλινά ποτέ δε μαρτυρούν τον ύστατο τους πόθο.
Ματώνουν τις ματιές κι ύστερα χάνονται στο πουθενά.
Θαλασσοπούλια που κουτσαίνουν στους κάβους του νόστου θεού.
Έχω ένα μπουκαλάκι ίλιγγο στην τσέπη κι ένα σκοτάδι στο μυαλό.
Δοκίμασε με. 
Μυρίζω φύκια κι ουρανό.

(Χανιά)